Bu sabah saat sabah altı civarı uyandı kuzum. Üzerini kreş için giydirdim ve tekrar uyuması için yatırdım. Kokusunu çeke çeke saçlarını okşadım ama çenemiz açılmıştı bir kere. Sorular, sorular...
Ve can alıcı soru en sona saklanmış meğer: Sen neden büyüdün anne?
Gel de cevapla bakalım...
Ben istemedim ki yavrum büyümeyi. Elimde kalsa hep çocuk kalırdım. Hep cıvıl cıvıl, rengarenk... Hayatı tüm ağırlığıyla yüklenmek ve bu yükün altında ezilmek hiç de iyi değil kızım. Çok yorucu ve zor. Yaşamak, nitelikli yaşamaya çalışmak, verilen bu ömrü ziyan etmeden yaşamaya çalışmak çok zor.
Kadın olmak, anne olmak çok zor kızım ama zorluğunun yanı sıra yeryüzündeki her şeyden de daha keyifli. Zaman zaman hayat, akışı içinde göstermiyor o keyfi ama sana sarıldığım, kokunu içime çektiği anlardaki gibi sonsuz huzur da duyuyorum yaşamdan.
Sen de acele etme büyümeye yavrum. Acele etme ki gözlerindeki gökkuşağı hep orda dursun...
Diyemedim.
Çok yemek yediğim için büyüdüm diyebildim sadece. Tüm bunlar boğazımda düğümlenirken sabah ezanı ile birlikte senin "Görüşürüz annecim" dileklerinle yola koyuldum sana yürüyen bebek parası kazanabilmek için.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder