Elif Şafak AŞK/ SİYAH SÜT

Elif Şafak'ın nerdeyse 5-6 kitabını okudum. İlk kitaplarından ( Pinhan, Bit Palas gibi) sıkılmıştım. Okuyal uzun zaman oldu bu kitapları( Nerdeyse 8 yıl) Hatırladığım kadarıyla içindeki hayali kavramlar ve yaratıklar kitapları sevmeme engel olmuştu.
( genel olarak sevmem gerçek üstü yaratıklı kitapları ve filmleri) ama dili kullanışı hoşuma gittiği okudum bitirdim hepsini...Son kitaplarını ise nerdeyse tutkuyla okuyorum. Bir solukta ve kanamadan. 

Baba ve Piç'le farkettim yazarın üslübündaki değişimi ( ya da bana değişim gibi geldi bilmiyorum). Aşk ise gerçekten bir günde bitirdiğim bir kitap oldu. Keşke daha erken okusaymışım. Sanırım tasavvuf edebiyatı eğitimi almam ve bu sebeple tasavvuf kültürünü tanıyor olmam Şems karşısında herkes kadar heyecanlandırmadı beni. " Ne var ki şimdi zaten Şems'ten başka bir hareket beklemek aptallık olur" diye geçirdim hep içimden.  Aslında Mevlana üzerine de eğilmesi gerekirken eğilmemiş, merkeze Şems'i almış. Amacı da tasavvufu onunla vermek sanırım. Çünkü Şems dışlanmış ve kabul görmemiş tıpkı gerçekler gibi. Görmek istemediğimiz gerçekleri yazar onunla vermiş bize aslında. Bu kitapla ilgili zaten çok konuşuldu ama benim anlamadığım neden Ahmet Ümit'in Bab-ı Esrar'ıyla karşılaştırıldı.Çok farklı kulvarların kitapları oysa. İkisi de çok güzel ve ikisi de bir içim su....

Siyah Süt'e gelince...Postnatal depresyonu yaşamadım bilmiyorum ama bu kitapta beni en çok etkileyen parmak kadınlar oldu... Bayıldım, bayıldım, bayıldım.... Hepimizin içindeki farklı sesleri birer karakter olarak yansıtmış yazar. Kendimi dinlemeye başladığımda gerçekten benim de parmak kadınlarımın olduğunu görüyorum. Bİrbirine tahammülü olmayan parmak kadınlar...Kitap aslında reklamı yapıldığı gibi doğum sonrası depresyonu anlatmıyor. Bir kadının mesleği ve annelik arasında yaşadığı gel gitleri ve kararsızlıkları anlatıyor. Anaç Sütlaç Hanım bu arada en gülerek okuduğum karakter oldu...

Okumak için kitap arayanlara yardımcı olabilir bu site buyrun:

http://www.okumasitesi.com/